„Klucznik” Małgorzata Radtke

W Pucku znaleziono zwłoki biegacza. Zmiażdżona twarz oraz brak dokumentów utrudniają identyfikację tożsamości denata. Sierż. szt. Marcin Szadurski zostaje przydzielony do tej sprawy, która pierwotnie przypomina zabójstwo na tle rabunkowym. Niepokoi go jednak charakterystyczny miedziany klucz, który ofiara ma przy sobie…

Przypuszczenia Szadurskiego potwierdza Błoński, który odtajnia akta sprawy z lat osiemdziesiątych. Okazuje się, że zawarte w nich informacje są istotne nie tylko dla toczącego się aktualnie śledztwa, ale również dla samego Szadurskiego.


Tymczasem liczba ofiar wzrasta, a Szady jest zmuszony prowadzić śledztwo u boku swego dawnego wroga w strukturach policji. Jakby tego było mało, problemy z przyszywanym synem spędzają mu sen z powiek.
Pojedyncza sprawa zabójstwa zamienia się w skomplikowany pościg za naśladowcą seryjnego mordercy. Naśladowcą, który nie jest jedynym przeciwnikiem Szadurskiego.


Ilu ludzi będzie musiało poświęcić życie, aby spełnić chorą wizję psychopaty? Co sprawa z lat osiemdziesiątych ma wspólnego z teraźniejszymi ofiarami? I do czego będzie musiał posunąć się Szadurski, aby ujść z życiem?


Klucznik to powieść pełna napięcia i zwrotów akcji, w której myśliwy zamienia się w zwierzynę!

Źródło opisu: https://www.waspos.pl/malgorzata-radtke

Byłam niesamowicie szczęśliwa, gdy sama autorka wybrała mnie na jedną z kilku recenzentek swojej najnowszej książki. Wszakże moją drugą miłością, zaraz po romansach są właśnie kryminały. Przyznaję, że do tej pory nie miałam przyjemności poznać stylu autorki. Słyszałam natomiast co nieco o „Czerwonym lodzie” i szczerze żałuję, że swojej bliższej znajomości nie zaczęłam od pierwszego tomu o policjancie Marcinie Szadurskim.

Początkowo objętość „Klucznika” mnie lekko zatrwożyła i zaczęłam mieć drobne wątpliwości, czy książka jest warta każdej z ponad 500 stron? Powiem Wam, że jak najbardziej warto. Od pierwszej strony wciąga i nie pozwala nawet na chwilę oderwania. Z każda kolejną kartką, chce się wiedzieć, co będzie dalej. Głównego bohatera Szadurskiego polubiłam praktycznie od razu. Nie jest on żadnym super hiper gliną, który rozwiązuje sam wszystkie kryminalne zagadki świata i to przed śniadaniem. Stanowczo nie jest połączeniem Rambo i Colombo, z wyglądem Brada Pitta. Nie jest idealny i nieomylny, popełnia błędy jak każdy. Niesamowicie ceni sobie wzajemne zaufanie i przyjaźń ze swoim partnerem Błońskim. Ramię w ramię, co rusz wpadają w tarapaty i niestety na ślepe tropy. Mimo licznych przeciwności losu, niezliczoną liczbę bójek, prą do przodu, aby udaremnić kolejne morderstwo. A doskonale wiedzą, że takowe nastąpi, a czas na rozwiązanie tej zagadki nieubłaganie im się kończy. Kolejna ofiara zostanie zamordowana, w dokładnie taki sam sposób jak miało to miejsce ponad trzydzieści lat temu. Czy Szademu uda się uratować niewinną osobę? Co łączyło nieznane sobie osoby, które zostały wytypowane przez mordercę? I co mają z tym wspólnego tajemnicze klucze?

Oczywiście odpowiedzi na te i inne pytania szukajcie na stronach „Klucznika”. Ze swojej strony mogę Was zapewnić, że sięgając po lekturę, poznacie naprawdę dobry kryminał. Jestem nim pozytywnie zaskoczona. Mimo iż nie znałam losów Szadurskiego z poprzedniego tomu, to fabuła jest tak skonstruowana, że w niczym mi to nie przeszkadzało. Jedynie jest mi zwyczajnie szkoda, że nie poznałam „Czerwonego lodu”. Autorka w pełni wykorzystała „obudzenie” mordercy po kilku latach „uśpienia”. Bardzo interesująca jest kreacja mordercy i jego motywów działania oraz dobór ofiar. Pani Małgorzato zrobiła mi Pani prawdziwą niespodziankę. Do tego nieidealny glina, któremu, życie prywatne również rzuca cień na jego pracę, toż to mieszanka iście wybuchowa.

„Klucznik” to świetny kryminał, który intryguje i kusi tajemnicą nie tylko obecną, ale i tą sprzed kilku dekad. A wszystko to jest podane w przystępnym języku. Polecam z czystym sumieniem.

Za niebywałe spotkanie z mordercą bardzo dziękuję autorce oraz Wydawnictwu Waspos.